Dopiero dzisiaj trafiłem na tekst Janusza Wojciechowskiego i tezę w nim zawartą na temat możliwości sfałszowania wyborów samorządowych. Pan Janusz Wojciechowski przytacza konkretne liczby, poza wielkimi miastami nawet dwadzieścia procent wyborców oddających głosy na PGN (Partia Głosów Nieważnych). Zdziwienie budzi także kwestia zupełnego rozminięcia się sondażu OBOP-u – przy badaniu najbardziej wiarygodną metodą exit polls – z rzeczywistymi wynikami wyborów.
I właściwie nie zatrzymałbym się nad tekstem Wojciechowskiego traktując go jako propagandowy głos PIS-u mający na celu wyjaśnić wyborcom przegraną, gdyby nie pewna rozmowa z moim znajomym, która miała miejsce kilka dni po wyborach.
Otóż żona mojego znajomego startowała w tych wyborach do samorządu pewnej gminy w małopolsce z ramienia Prawa i Sprawiedliwości. Był to dla niej pierwszy kontakt z życiem publicznym gminy. Uczestnicząc w spotkaniach przedwyborczych zaczęła powoli poznawać „małą lokalna politykę”. Ze zdumieniem odkryła, że głównym problemem z jakim musiał uporać się jej Komitet Wyborczy by można było zdetronizować obecnego Wójta było zabezpieczenie wyborów przed fałszerstwem.
Wójt, który od lat pozostawał na swoim stanowisku, wygrywając kolejne wybory miał doświadczenie w ich organizacji. Kluczem do sukcesu było ustawienie tak „Komisji Wójta” by przejęła swoje obowiązki na drugiej zmianie pracującej do zamknięcia lokalu. Wtedy jak podejrzewano dochodziło w poprzednich latach do „ działania sił tajemnych” zapewniających ciągłość władzy.
W tym roku jednak Komitet Wyborczy żony mojego znajomego skutecznie przeciwstawił się działaniom Wójta, zapraszając do Lokalu Wyborczego, Mężów Zaufania Publicznego. Wójt wybory przegrał. Żona mojego znajomego nie dostała się do Rady Gminy a doświadczenie, które zdobyła ostatecznie zraziły ją do mieszania się w „małą lokalną politykę”.
